kaciyorum

ankara’nın anket yapılsa daha mal bi isim bulunamazdı dedirten ankamall isimli alışveriş merkezinde şubesi bulunan bu isimdeki mekan, arz ettiği tehlike ile gözümü yeterince korkutmuştur.. şöyle ki bir bayan olarak bi giriyim lan noooluyo içerde bu ne hengamedir diyip sağ ayağımı attığım anda hoop noluyoruz yaa demeye kalmadan kendimi mağazanın öbür ucunda buldum, çünkü o giriş kısmında bi girdap oluşmuş, kadın milleti öyle bi kendini kaptırmış ki aralarında iradi hareket etmek imkansız.. tam bir meydan savaşı, elindekini saklayanlar, 34 beden arıyoruum amauuaa diye ağzını yaya yaya konuşan sarı saçlılar, kan revan içinde ayaküstü kıyafet deneyenler, kız arkadaşının çantasını tutanlar (bunnar süper).. ve tam bu iç savaşın orta yerinde, yere çökmüş duran 6 yaşlarında bir erkek çocuğu herşeyi anlatıyordu, kafayı yemiş annesi koca kıçına uygun, oturunca yine o malum kıçını göstericek kotu ararken, o eminim allahım ben insansam bunlar ne düşünceleri içerisinde sabit bi noktaya şizofrenik bakışlar gönderiyordu.. ne mi yaptım, tabiki onu kucağıma aldığım gibi dışarı çıkardım, yangından kedi kurtarmış kadar oldum..insanları dışardan birlikte izledik, yani manyakları.. olayın üzerine bi 6 ay alışveriş yapamadım.. çocuk mu? belki de şimdi mangodadır, ya da zarada, dualarımız onunla...

kesinlikle ne okunabilitesi ne yazılabilitesi (bu iki kelimeden birini kesin yanlış yazdım) kalmamış sözlüktür; yazılır yazılır, amaan ne yazcam yaa denip silinir.. "açılan milyon tane başlıktan acaba hangisine okunası birşeyler yazılmıştır" sorusunun cevabı bile umursanmamaktadır.. sık kullanılanlarda pinekler...

yetişkinlik mertebesine erişmiş kişinin, onu besleyen büyüten aileden sıkılıp, ben kendi ayaklarım üzerinde duracam artık (meali: evde her gün alem yapcam, bi rahat verin artık yahu) deyip, pılıyı pırtıyı toplayıp ayrı bir eve taşınmak suretiyle ikametgahını değiştirmesidir. üniversiteyi aileden ayrı okuyup da eve geri dönen bünyelerde şiddetle arzulanır, gaza gelinir ve ayrı eve çıkılır. sonuçları kişiden kişiye değişmekle birlikte, umut sarıkaya’nın da 3.12.2008 tarihli uykusuzda yazdığı üzere genelde hüsranla sonuçlanır. tabi bu hüsran kimseye çaktırılmaz, aile yanındaki akşam oturmaları, mandalina soyup dizi izlemeler hatırlanıp, hayır yaa iyiyim böyle denir. ama aslında bünye eve gelince kapıyı açacak birini istemekte, kavga bile olsa anne baba sesine hasret kalmaktadır. aslında o bırakılan evde hergüna bunalımlara girilip, camdan belden aşağı sarkmak suretiyle sigara da içilse, aslında o sıkıcı ev "ev"dir, içindeki ses ve kokusuyla... binbir hevesle çıkılan yeni evse, geçici olmaya mahkumdur, salonun ortasında sigara yakılsa da...

dişi bünyelerin çantalarının gizli yerleri vardır ki bu gizli yer en şıkıdım çantadan tut da sırt çantasına kadar hepsinde bulunur, buraya sokulur ve çanta uyurken yakınlarda tutulur, cin anneler çantaları da karıştırırlar zira.. arabada asla içilmez, baba kişileri arkadaş içmiş yalanını bi kere iki kere yutar, sonunda sıçtırtma arkadaşına diye çemkirir.. evde sigara içen insan yoksa asla evde içilmez, en ufak koku bile ebeveynleri kıllandırır.. camdan üflenebilir ama dumanın içeri girmediğinden emin olmak gerekir, ayrıca camda yakalanma olasılığı da yüksektir, "hiiç ben güvercine yem atıyodum"u kimse yemez.. en güzeli "ben yemeği sindiremedim iki turlayım bari"dir. böyle böyle 5 yıl yaşanmış, herhangi bir teknik arıza gerçekleşmemiştir.. bunca yıl yalan söylemenin verdiği vicdan azabı mı? onun çaresi yok işte...

bunlar entrylerden ibaret değiller, gerçekten varlar.. bütün erkek arkadaşlarımı şu kısa ömrüm boyunca heryere arabamla götürüp getiren ben, ilgiyle izliyorum bu hatunları.. ve anlamanın yanından bile geçemiyorum, istediğin an basıp gidememek, başkasının arabasına muhtaç olmak neden insana keyif verir, ya da ne halt veriyorsa işte.. tabi bi de niye basıp gitmek istesinler ki, gece uzun daha o arabanın karşılığı verilecek...

önceki hafta dedeye söylettiği "bazı kahvaltılıklar vardır.. kimse yemez, masaya gelir ve gider.. sakın bu geleneği bozma skerim! diz atarım ağzına!.." sözleriyle beni benden aldıktan sonra efsane dedenin bu hafta da "bazı yazmayan kalemler vardır atılmaz.. sürekli ele gelir. denenir ve sonra yeniden kalemliğe konur...sakın bu geleneği bozma skerim..tekme atarım kalbine!" sözleri ile olayı bitirmiş çizerdir..

çorba parası vermeyi yediremeyen hukukçu bünyelerin, cuma ve cumartesi gecelerinin kabusu olan soru, saatler 2:00’a yaklaştıkça "lan hangi yoldan döncez", "lan niye bi taneniz de hakim savcı olmadınız?" kaçtıkça kaçılır, ankara dağ tepe aşılır, her yanar döner mavi ışık da araba stop ettirilir, psikopat olunur..

ilgili bilgisizlere laf anlatmaya çalışmaktan yorulan bilgililer, meydanı onlara bıraktılar ve artık ilgisizler...

şu an hakkında yapılacak muhtemel tespitlerin, bizi içine düştüğümüz ve giderek battığımız boktan çıkarmayacak olan farklardır...

üzerine satılık ilanını yapıştırıp, biri sorduğunda cart diye ilanı çekip "yoo satmıyorum ben onu iyi günneeerr" denilerek gözlerin dolması akabinde ortamdan sıvışılan, sonunda babanın bu içler acısı duruma üzülüp "tamam satma dursun kapının önünde ben bakarım" dediği, gönül bağı olmayanın onu anlamayacağı, sevgiyle yaklaşılırsa dağları tepeleri aşan, küfredilirse park yerinden bile çıkmayan; başka araban olduu halde her tır tır tır sesine "anaa vos geçiyo canııım" denilen, sayesinde kız başına hava soğutmalı motorun kitabını yazma kıvamına gelinen; arada alıp gezmessen küsecek olan sevgi pıtırcığı..eğer bi vos kullanmadıysan ben süper araba kullanırım diye gezmemek lazım ortalarda ayıptır, kullanana saygısızlıktır...

"nedir hemşerim? sen çöpü dangadanak fırlatınca ben de höyt nooluyo diye çıkmak durumunda kaldım.. eşşolueşşek yine şişe koleksiyonu yapıp sokmuşsun çöp poşetine, bi kere de şunların arasına iki balık sıkıştırsan eline mi yapışır!! bas git hadee bakma mal mal..sıçtııımın apartman insanı.." bakışıdır..

"... (insanlar) yaşamlarını ödeve uygun olarak koruyorlar, ama ödevden dolayı değil. buna karşılık eğer talihin kötü cilveleri ve umutsuz acı, yaşamdan tad almayı büsbütün yok ettiyse; eğer ruhu güçlü olan ve mutsuz kişi, cesareti kırılmış ya da yıkılımış olmaktan çok alınyazısına küserek ölmeyi dilerse, ama yaşamını, onu sevdiğinden, eğilimden ya da korkudan değil de, ödevden dolayı yine de sürdürüyorsa: işte o zaman maksiminin ahlaksal içeriği vardır".

anti sosyal, bencil, eşşek kafalı gibi bişey değilseniz iki dakika bi durun, etrafınıza bakın, hah işte o anı aklınızda tutun, bir daha hiç ama hiç geri gelmeyecek...

kompleksli olana tercih edilesi insan tipidir... ottan boktan kendine çıkardığı pay tribal enfeksiyon kıvamında olacağına varsın, "biliyorum aşkım süperim" tadında olsun...

iç hatlar biletlerinin aylar önceden rezervasyon yapılmayıp bir kaç gün önce alınması halinde götümüze girdiği hava yolu şirketidir..ve artık görevi gereği silah taşıyan sistem mağduru yolculardan da 20 ytl ücret almaktadır. "kimlik gösteriyim, bak ben bunu taşımak zorundayım hede hödö" şeklinde çırpınışlar görevli kişileri caydıramamaktadır.. gıcık ve de dava edilesi bir şirkettir kısaca..

bu kadın 5 temmuz 2008’de istanbul’a gelmektedir.. evet gerçektir, resmi internet sitesinde de ilan edilmiştir.. artık konsere gitmeyen ölsündür.

hukuk fakültesi öğrencileri ile iibf öğrencileri (öğrenci mi dedim ben?) arasındaki 88 farkın rahatlıkla saptanabileceği okuldur..

onu o hale getirenler utansın..
(bkz: sevgilisinin msn şifresini isteyen insan modeli)

türkiye’deki tüm alaturka tuvaletleri dinamitle patlatarak kökünden kurtulunabilecek sorundur...

biricik başkentimize dışardan üniversite okumaya gelmiş genç kardeşlerimizin söyleyeceği (söylemesi gereken) cümledir, kampüs neymiş? eskişehir mi sandın sen burayı derler adama! hadi dışarı bak hayat orada...