melankomik

şu an çılgınlar gibi sevişmekte olduğumuz kişidir. dıptıs dıptıs yee

oha. çok heyecanlı lan. arada ezilen olunca duygusala bağlıyorum falan. ama şu sıralar durgunlaştı olm yaa, hadi ya..

ayarın kralını sözlüğe ilk geldiğim zaman bana vermişti esas. pe heeey, sovyetler daha dağılmamıştı. üç gün oturamamıştım.

duygusallık göstergesi olsa gerek. engel olamıyorum bendekine. lanet olsun yaa. öf.

çok ayıp bence böyle şeyler yapmamalıyız, çünkü evdekilerin endişelenmesine neden olabiliriz. hem annemizin yaptığı yemekler de soğuyabilir geri dönene kadar. soğuk yemek yemek istemeyiz değil mi?

sözlüğü dedeler ile tanıştırmıştır.

not: elma şekeri’nin verdiği linke sakın tıklamayın. şakası yok bunun. açmayın dedeler.

unknown artist’in muhteşem şarkısı.

yokluğun?
adım, soyadım..
aldığım her nefes..
yokluğun...
her gün adım adım,
taşıdığım kafes.

doğru. çükünü gördüm geçen gün eğilirken.

çok centilmence bir davranış. iyi olan kazansın.

su gibi gerçekten de.

ne zaman buz ne zaman buhar haline geçeceği belli olmuyor.

büyüyor galiba. bi şeylerin farkına vardı bu gece ama. hadi bakalım. uzaklarda bi parçası var bi de. hayat güzel. kanadı kırık bi kelebek içinde. bir damla gözyaşı. bırak aksın zaman. sınırlamamalı. tatlı bir hüzün. buruk bir mutluluk. hayat güzel. hayat akmalı.

edit: mı?

-yokluğun-

gece gibi çöktü yokluğun
görmedim ne ara battı güneş
gözlerimi sımsıkı yummuşum
karanlığın aydınlığıma eş

alışmışım karanlığa
güneşi kurutmuşum
alışmışım yokluğuna
varlığını unutmuşum

bir defterin yaprağında
boynu bükük ismin kalmış
yürüdüğümüz yollarda
yalın ayak izin kalmış
şehir küçülmüş yokluğunda
kulağımda sesin kalmış

kalbimin ucunu tuttun giderken.
şimdi peşin sıra sökülüyor.
akasyalar bembeyaz açarken,
benim yapraklarım dökülüyor.

artık büyüsün.

-en çok da yokken varsın-

zaman
yokluğunun en ağır vurduğu saatlere ilerlerken
yokluğun
varlığın kadar büyük içimde
çözdükçe karışan bir bilmece gibi gece
seni böyle tastamam
içimde hissederken
bu kadar mutsuz olmam
neden ki sence

sokakta buluyorum kendimi bazen
avutuyorum sonra da
uyku tutmamıştır
bir şey takılmıştır diye aklıma
ama biliyorum ki sensin neden
hep sendin aslında
dipsiz bir kuyusun içimde
her şeyimi attım dolmuyor
ben de istiyorum olsun diye
ama inan ki, inan ki olmuyor

şehir bana düşman oldu sanki
hayaline bile değişemiyorum hiçbir mutluluğu
gül bahçesinde dikenlere dolanmak gibi
adım adım küçültüyorum istanbul’u

hala bakıyorsam aynaya
dışarı çıkmadan önce
belki bir gün olur da
beni görürsün diye
bir caddede
bir sokakta

sanki her yüz buruk
her yer soğuk
her şey donuk yokluğunda
benim değil gibi ellerim
artık en basitler en zor
yokluğuna alıştıkça
artıyor özlemin
hüzünlerim bire bin
sevinçlerim bine bir veriyor

bazen rastlıyorum o şarkıya
daha mı hüzünlü artık notalar
içimdeki yıkıntıya
ne kadar yağmur yağar
sensizlik nakaratımda
daha kaç nota var

ilham perim
iyilik meleğim
kırık penceremdeki büyülü çiçeğim
güneşim oldun
zamansız açtın
amansız soldun

sessizlikle mühürleniyor
sensiz geçen her dakika
küçük oyuncaklar gibi duruyor
en büyük sorumluluklarım artık
zaman geçiyor geçmesine ama
takvimler yırtık
artık daha yavaş dönüyor dünya
aylar ve anlar paramparça
saatler kırık

geçilmez yollardan geldim sana
daha koşmayı bile öğrenmeden
gittiğim her yerde sen varsın
gitmediğim her yerde sen

şimdi istanbul hırçın bir deniz
yüzme bilmeyen kollarım çaresiz
hüzünlü bir keman sesi her fonda
durup durup batıyor içimde bir bıçak
kayboldum istanbul’da
çocuk gibi hıçkırarak

zaten istanbul dediğin
bir kaç cadde
bir kaç kapı benim için
ne boğazı görebilirim
ne göğüne bakabilirim
ya seni içimde
güzel bir hayal ama
öldürür bitiririm
ya da her tekil şahısta
bir sen arar gözlerim
her belirsiz silüeti
belirene kadar sen bilirim

seninle her şey kolaydı
iyilik meleğim
kanatların vardı
yemin ederim

öyle unutuyordum ki kendimi
yanında hiç "ben" olamadım
senin yanın en rahattı
içimdeki ben uykuya daldı
hep kabuğumla kaldım

seninleyken sensizliğin
hayalini kurmuyordum
şimdi sensizken senin
hayalinde boğuluyorum

bir aşk hikayesi olsaydı bu keşke
ağlasaydım gecelerce
sonra nefrete dönüşseydi sevgim
bilindik sonu bilmezmişçesine
yaşayamam deseydim

ölürken içimde bir sızı kalacak
dudağımda bir tebessüm
sırrımızı öğreneceğim diye mutlu
sensiz geçen zamana üzgün

eskiden hayalini kurarak uyurdum
şimdi hayalinin bitmesini bekliyorum
ne kadar çokmuşsun
ne kadar çocukmuşum
yeni yeni anlıyorum

nerde bir beyaz kağıt görse
kalemim isyan eder sen diye
kağıt ve kalem
ateş ve barut artık gözümde
seni yazmak..
mutlu eden bir işkence

yokluğundan kaçıp hayaline
hayalinden kaçıp yokluğuna sığınıyorum
köklerin inmiş ki öyle derine
asıldıkça boğuluyorum

biz birbirimize ceza mıydık
yoksa ödülümüze mi kıydık
rüyalarımı hep sana yordum
sen de mi rüyaydın, bilmiyordum

sorularla yaşamıştım onca zaman
seninle her şeyi bildim sanmıştım
oysa sen verdiğin cevaplardan
daha fazla soru bıraktın

gözüm herkesi sen bilmiş
kokun üzerime
ismin sayfalarıma
yüzün gözlerime
sesin kulaklarıma
ellerin ellerime
varlığın hayatıma sinmiş

yine dalıp gidersek aynı anda uzaklara
anlamasa da herkes
yanında olduğumu bilecek misin
yüzünü bile unutur belki gözlerim ama
sevgin kalbimden
kalbim senden geçmez
sen de beni hep sevecek misin

yokluğunda biter de bir ömür
ben farkına bile varamam
içimde tüm kelebekler ölür
senin kanatlarını kıramam

yokluğunla savaşamadım üzgünüm
yağmalanan kalbimde kanun neye yarar
avuntum, bugün sensiz geçen son günüm
yarın yeni bir gün başlayıncaya kadar

ayları geçip günlerde boğuldum
artık her şey daha uzun
biliyor musun, yokluğunla dost oldum
biraz da zoraki, biri gardiyan, biri mahkum

iki bahar yaşadım seninle
hayatımın özeti iki bahar
kırık bir ömür gibi yapayarım
iki bahar eridi ellerimde
yok olup bitene kadar
damla damla, adım adım
sensiz dört mevsim kar
beş vakit gece
nefret etsem de neye yarar
razıyım
bininci baharın olmaya bile

gunler kisaldi, mevsim degisti, saclarim uzadi.
sayamadan eriyip gidiyor takvimin yapraklari
aylardan daha hizli gececek seneler
belki de cocukca gelecek yazdigim bu cumleler
daha nice takvimler bitecek belki
ellerim sicakligini unutacak, hatta kirisacak
ama oyle muhurlemissin ki
kalbim hep biraktigin gibi kalacak

aynı nefes aynı adam aynı şehir
nasıl her şey bu kadar değişir
sen miydin güneşi daha parlak yapan
hep böyle yavaş mıydı ki zaman
en içten duam
en güzel rüyamsın
dünüm bugünüm yarınım
en çok da yokken varsın

öyle çok görmek istedim ki yüzünü. saatler sürecek bir gözyaşı nöbeti pahasına resmini açtım. bir de yasak bir şarkı açtım üstüne. gözyaşlarım iyice akar da belki biter diye. bitmiyor be ömrümün varı. ne rüyalarımdan yüzün gidiyor ne de azalıyor özlemin. hayatımda meydana gelen her güzel değişikliğin ardına, senin bunu görmemiş olmanın üzüntüsü ekleniyor. sebepsiz mutluluklarım oluyor bazen, senden biliyorum. üzüntüleri kendimden. seni düşünmemeye çalıştığım her düşüncenin sonu sana çıkıyor, sana gidebileceğim tüm yollarsa yokluğuna. eğer cennete gidecek ve seni göreceksem diye düşününce, ölmek için sabırsızlandığım oluyor. mevsimler değişiyor da içimde sen hep aynısın. o kadar çok kandırdım ki geçecek diye diye, artık kalbim de inanmıyor avuntularıma. çatısız ev gibiyim yokluğunda, yağmurlar içime içime yağıyor. ne gözyaşları akıttım içime, içimde kayalar eridi de, kalbimden mührün düşmüyor.

en çok da mutsuzken yaptığım(ız) şey.

"en çok gülen insanlar içlerinde en büyük acıları saklayanlardır." demiş idi rusyalı bir edebiyat emekçisi.

üç çeşittir.

1- kavuşacağını bilerek özlemek.
2- kavuşmayacağını bilerek özlemek.
3- hiçbir şey bilmeden özlemek.

en kötüsü hangisi siz karar verin..

seninleymiş ebed,
seninleydi ezel.
öyle bir gerçektin ki;
rüyadan daha güzel.

elimdeki hırka yol kenarındaki çalılara sürttükçe, çalıların arasından bana doğru bir şey geldiğini sanıp paranoyaklaşarak maksimum hıza ulaşana kadar hızlanmam.